Nick herkende bij mij dat ik graag wil leren en aan de gang ga met feedback die ik krijg. Dit klopt in mijn ogen ook. Ik wil mezelf graag ontwikkelen en groeien in het werk dat ik doe. Daarom ben ik altijd op zoek naar verbetermogelijkheden en vraag ik regelmatig om feedback bij anderen. Wanneer ik bijvoorbeeld bij het geven van groepsbegeleiding bij mijn eerste stage, alsmede bij het geven van de workshops bij mijn huidige stage iets zelfstandig had gedaan, of iets nieuws uit had geprobeerd dan vroeg ik altijd wat mijn collega ervan vond. Veelal waren de reacties positiefs, maar in deze gevallen vroeg ik de observanten om toch nog wat kritischer te zijn zodat ik ook met mijn verbeterpunten aan de gang kon.

Ook ben ik weleens geobserveerd door een mede-stagiaire waaraan ik vervolgens ook vroeg wat ze van mijn aanpak vond.

Als het gaat om het nemen van initiatieven dan is er nog ruimte voor verbetering. Voorbeelden hiervan zijn het mezelf meer laten zien bij vergaderingen, alsmede een voorbeeld wat ik zelf stom vind: Het overnemen van een telefoongesprek van een collega. Tijdens mijn stage in Hoofdfase 2 viel het mijn praktijkbegeleider op dat ik dit weinig deed en hiervoor had ik 2 redenen:

• Enerzijds denk ik dat andere (betaalde) collega’s beter antwoord kunnen geven op eventuele vragen.
• Anderzijds ben ik aan het werk en denk ik; Die pakt iemand anders wel.

Gedurende deze stage heb ik hier zeker stappen in gemaakt en nam ik af en toe telefoons aan waarbij ik zelfstandig afspraken maakte met bellers en knopen doorhakte. Dit tot ieders tevredenheid.

Ook bij mijn huidige stage vind ik het minder prettig om op kantoor te bellen wanneer er collega’s bij zijn. Toch beantwoord ik de inkomende gesprekken gewoon en merk ik dat het nu gewoon goed gaat. Ik heb mezelf er overheen gezet.

Het zelfstandig opbellen van potentiële werkgevers vind ik voorafgaand soms ook wel spannend. Toch valt er vanaf het moment dat je in gesprek bent een last van je schouders, waardoor het vrijwel altijd toch wel goed gaat. Het is het zetten van de eerste stap die het soms toch nog lastig maakt.

Voor het opbellen van een werkgever werk ik meestal zeer gestructureerd. Ik denk na over hoe ik allereerst bij de juiste persoon terecht kom, lees mezelf wat in over de organisatie en eventueel de desbetreffende persoon en bedenk tevens een aantal zinnen en vragen die ik wil vertellen. Deze werkwijze vind ik fijn en geeft me meer rust in een gesprek. Soms zie ik ook andere collega’s bellen en die gaan er meer open in en ‘kijken waar het schip strandt’. Dit is voor mij moeilijker gelet op de eerder genoemde casus van het overnemen van het telefoongesprek. Voor mijn gevoel ben je dan nogal in onzekerheid over wat komen gaat en dit vind ik minder fijn. Hieraan zal ik echter ook moeten werken en me zodoende meer uit mijn comfortzone moet durven begeven.