Ik denk dat de manier waarop ik met stress omga niet helemaal de juiste is. Mensen die mij kennen, die kennen mij als een rustige, nuchter, ietwat nonchalante jonge vent, die zich nergens druk over maakt.

Deels is dit waar; Ik maak me niet gauw druk. 'Het komt wel goed' is ongeveer mijn meest gebruikte zin. Toch ervaar ik ook net als ieder ander stress.

Ik heb een copingstijl die vooral gericht is op vermijden en het zoeken van afleiding. Soms wanneer ik bijvoorbeeld met een opdracht voor school bezig ben, dan lukt het me niet om iets op papier te zetten. Ik loop dan vast. Vaak blijf ik dan toch lang hangen in ditzelfde punt. Wanneer het dan toch niet lukt, dan ga ik vaak wat anders doen. Ik voel me dan vrij ongelukkig, omdat dit in mijn ogen vaak leer-ontwijkend gedrag is. Soms levert het me echter wel nieuwe inzichten op; het even laten rusten van een opdracht kan ook voordelen hebben. Vaak is dit echter niet zo.

Wat voor mij goed zou helpen is om meer de samenwerking te zoeken met anderen. Vragen stellen aan collega's, medestudenten, familie of vrienden. Of gewoon simpelweg vragen om hulp. Wanneer ik nu vastloop of de mening wil hebben van anderen dan vraag ik gewoon de mening van derden.

Hierbij hoort ook praten over mijn gevoelens. Dit maakt alles een stuk gemakkelijker.